MASTER KIM

Een neveneffect van de Corona crisis was dat ik opeens oog in oog kwam te staan met Grandmaster Kim. Deze voormalig wereldkampioen Taekwondo zag zich voor de zinloze taak gesteld om twee onfitte moeders. mezelf incluis, tot ultieme strekkingen en venijnige shuffle kicks te bewegen. Hoe dat zo kwam? De moeders hadden jonge zonen die na maandenlang verplicht thuiszitten, tegen de muren vlogen. Martial arts bood een oplossing. Samen met nog vier vriendjes kregen ze vanaf het najaar privéles in een gigantische leegstaande sportzaal. In Los Angeles waren alle gyms al maanden gesloten. Onder een speciale daycamp vrijstelling mocht de zaak open voor compacte groepjes overtollige energie. Een junior Master-in-opleiding ontfermde zich over de kinderen. Master Kim keek handenwrijvend toe. Normaal gesproken stonden de jong-atleten voor hen in de rij. Nu keek hij naar een nagenoeg lege zaal. Hoe het precies gebeurde weet ik niet, maar feit is dat ik mij opeens onderworpen zag aan intensieve bootcamp trainingen van de Master himself. Dat was gek, want ik had me nooit zelfs maar lichtelijk voor martial arts geïnteresseerd. En ik had vrijwel geen conditie. En dan meteen maar les van een Wereldkampioen.

Na de eerste beschamende les kregen we de opdracht mee vooral thuis verder te oefenen. Nu had ik zelf ook wel eens behoefte om tegen de muren te vliegen, verrassend vaak eigenlijk, de laatste tijd, maar die shuffle kick kreeg ik er niet zomaar in. Master Kim was zelf als jongetje van vijf gedrild volgens een military style Zuid Koreaans trainingsregime. Dat bleek overduidelijk uit zijn aanpak. Maar niet gevreesd, we mochten de eerste lessen best op half tempo doen. Dat alleen al deed ons met draaiduizelingen naar lucht happen. Maar het was goddank niet alleen maar afzien. In zijn populaire studio’s in LA, hij heeft er meerdere, voegt hij een vleugje fun toe aan de les. Op een zelf ontwikkeld springkussen mogen de kids atletische turnfratsen vermengen met Taekwondo sprongen. Dat werkt voor die doelgroep heel goed. Hoewel, toegegeven, het voetenwerk van ons volwassenen ook steeds sneller werd, was bij de ontwikkeling van het kussen duidelijk niet nagedacht over de effecten van wijdbeens stuiteren op de verzwakkende blaas. Hoe dan ook, de les werkte verslavend. Voortaan stonden mijn zoon en ik samen bokkesprongen te maken in de woonkamer. Als er eenmaal een “spring in your step” zit, willen je benen dagelijks fladderen. Het had effect, we sprongen hoger in de les en raakten minder buiten adem. Master Kim leek tevreden.

Maar helaas, de toch al piekende virusgolf zwol aan, de stad ging weer op slot. Afscheid van de paar spartaanse uitspattingen die we onszelf sinds kort hadden gepermitteerd. Het contrast met Nederland, waar al maandenlang gewoon weer werd gesport, gereisd en naar school werd gegaan, opnieuw vergroot. Zelfs toen Nederland in december de maatregelen eveneens moest aanschroeven, bleven verschillen bestaan. Wederzijdse verbazing, VS tegen NL: "Twee mensen per dag op bezoek, binnenshuis, zonder mondkapje? Dan kan je dus per week met veertien andere huishoudens mixen?" Ik kon er niet echt bij. Maar, het mag (!) van de overheid (!), dixit mijn moeder, dus ik moest er niet over zeuren. Wij waren überhaupt al sinds maart bij niemand binnen geweest. Zelfs samen buiten was nu weer in de ban. Omgekeerd kreeg ik alsmaar te horen dat het voor de psyche noodzakelijk is om wel sociaal contact te blijven zoeken. Daar ben ik het op zich roerend mee eens. Maar gebonden aan een “Veiliger Thuis” ordinantie en gevoed door een omgeving waarin elke dag loeischerpe waarschuwingen klinken, raak je vanzelf enigszins vastgezogen in een draaikolk van bezorgdheid. Dit is waar een ferme shuffle kick uitkomst zou bieden. Stap uit je hoofd en landt in je lijf. Minder peinzen, meer doen.

Ik belde de Grandmaster. Zouden we dan toch, stiekem, op honderd meter afstand in een park..? Maar nee, dat was geen optie. Daarvoor was hij niet verzekerd, en tja, we zijn niet in Zuid Korea. Via Zoom dan maar? En dat springkussen dan? Onze bank had al genoeg te lijden onder onze twee enfants terribles. Nee, we moesten het zelf oplossen. Maar zo spoedig als de benen aan kracht en snelheid winnen, zo spoedig ook is de endorfine verdwenen die je aanzet tot buitenaardse sportprestaties. Volgens overtuigend wetenschappelijk onderzoek bestaat er echter zoiets als spiergeheugen dat mij vanzelf weer in mijn oude verbeterde vorm zou moeten brengen. Maar dan moet je wel eerst van die doorgesprongen bank afkomen. En daar heb je, vrees ik, toch een Zuid-Koreaans trainingsregime voor nodig..

Januari 2021